Australia wodorowym hubem dla Europy?
Według badania przeprowadzonego z udziałem instytutu Fraunhofer ISE Australia Zachodnia mogłaby zaspokoić znaczną część europejskiego zapotrzebowania na zielony wodór do 2050 r. W jakiej postaci mógłby być dostarczany?
Analiza zapotrzebowania i możliwości eksportu/importu zielonego wodoru przeprowadzona została w ramach projektu TrHyHub, w którym uczestniczą podmioty z Australii, Niemiec i Holandii. Europę reprezentują port w Rotterdamie oraz Instytut Fraunhofera ds. Systemów Energetyki Słonecznej (Fraunhofer ISE).
Według badania TrHyHub Australia Zachodnia mogłaby zaspokoić znaczną część europejskiego zapotrzebowania na odnawialny wodór w 2050 r. dzięki zidentyfikowanym możliwościom produkcji, zastosowania i eksportu wodoru. Analiza objęła główne elementy łańcucha dostaw wodoru z Mid West Hydrogen Hub w Oakajee do Niemiec przez port w Rotterdamie.
Mid West Hydrogen Hub znajduje się na strategicznym obszarze przemysłowym Oakajee (Oakajee SIA) w Australii Zachodniej. Fraunhofer ISE podkreśla w swoim komunikacie strategiczne położenie hubu i jego potencjał w zakresie odnawialnych źródeł energii, wskazuje również, że Oakajee uznano za potencjalną lokalizację portu głębokowodnego.
Miliony ton zielonego wodoru rocznie
W badaniu TrHyHub oceniano projekt techniczny, lokalizację i wykonalność infrastruktury eksportowej dla zielonego wodoru. Uznano, że w perspektywie krótkookresowej najodpowiedniejszą postacią do eksportu wodoru jest amoniak, którego koszty w przyszłości mogą znacznie się obniżyć.
Analiza przestrzenna przeprowadzona przez Fraunhofer ISE wykazała, że obszar w promieniu 350 km od Oakajee SIA ma ogromny potencjał do produkcji energii odnawialnej. Teoretycznie możliwa jest tam produkcja do 10 tys. TWh energii ze słońca i 5,7 tys. TWh z wiatru rocznie. Oznacza to potencjalną roczną produkcję 185 mln ton wodoru z energii słonecznej i 105 mln ton z energii wiatrowej. Taka ilość wodoru zaspokoiłaby znaczną część europejskiego zapotrzebowania do 2050 r.
Szacowana zdolność produkcyjna odnawialnego amoniaku mogłaby osiągnąć ponad 15 mln ton rocznie, co jest równowartością obecnej produkcji amoniaku w całej Europie.
Potencjał obniżenia kosztów
Zespół badaczy z Fraunhofer ISE przeanalizował łańcuch dostaw i rozwiązania technologiczne umożliwiające eksport zielonego wodoru. Modelowano produkcję wodoru i jego pochodnych, a także ich transport – z uwzględnieniem kosztów i czasu.
– Analiza techniczno-ekonomiczna wykazała, że transport na duże odległości nie stanowi istotnego elementu kosztowego – to zaledwie 9% całkowitych kosztów produkcji i dostawy. Wyższe koszty transportu są równoważone przez bardzo niskie koszty produkcji i magazynowania dzięki znakomitym zasobom słonecznym i wiatrowym – wskazuje Marius Holst, autor badania z Fraunhofer ISE.
Do dalszego obniżenia kosztów potrzebne są kolejne badania nad procesami syntezy amoniaku i optymalizacją jego wykorzystania. Fraunhofer ISE pracuje też nad nowymi technologiami produkcji paliw, chemikaliów i energii z amoniaku, a także nad bezpośrednim jego zastosowaniem.
Badacze analizowali również eksport ciekłego wodoru i metanolu do Niemiec. W obu wypadkach jednak występują bariery techniczne i ekonomiczne, m.in. brak odpowiednich statków transportowych i konieczność znacznego zwiększenia skali produkcji, by zmniejszyć koszty.
– Szybki rozwój rynku jest kluczowy dla obniżenia kosztów, dlatego musimy jak najszybciej przejść do produkcji na dużą skalę – mówi Robert Szolak z Fraunhofer ISE.
Dostawy wodoru do Niemiec
Instytut przypomina, że w ramach planu REPowerEU Unia Europejska wyznaczyła sobie cel importu do 10 mln ton odnawialnego wodoru rocznie do 2030 r., by zastąpić paliwa kopalne we wszystkich sektorach. W Niemczech roczne zużycie wodoru wynosi około 1,6 mln ton, z czego 90% obecnie pochodzi ze źródeł kopalnych.
Strategia wodorowa Niemiec zakłada przejście sektorów przemysłu, produkcji stali i części transportu na zielony wodór. Ze względu jednak na ograniczone możliwości krajowej produkcji wodoru Niemcy będą go musiały w większości importować. Według badania TrHyHub w krótkim okresie to właśnie odnawialny amoniak – jako najpowszechniejszy nośnik wodoru – mógłby być importowany do Niemiec przez port w Rotterdamie. Miejsce to ma bowiem rozwinięte połączenia logistyczne z kluczowymi regionami odbioru w Niemczech, jak Nadrenia Północna-Westfalia i Ludwigshafen.
We wrześniu 2024 r. Australia i Niemcy podpisały porozumienie o współpracy przy budowie nowych łańcuchów dostaw zielonego wodoru. Umowa ma wartość 400 mln euro i ma być po równo finansowana przez rządy obu krajów.
redakcja@gramwzielone.pl
© Materiał chroniony prawem autorskim. Wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy Gramwzielone.pl Sp. z o.o.
