Komentarz Koalicji na Rzecz Biopaliw do artykułu „Polska otwiera rynek na biopaliwa drugiej generacji”

Redakcja
11-03-2014 11:11
Komentarz Koalicji na Rzecz Biopaliw do artykułu „Polska otwiera rynek na biopaliwa drugiej generacji”
jurvetson, flickr cc-by-2.0
{więcej}W związku z publikacją w dniu 23 lutego 2014 roku przez Polską Agencję Prasową, a za nią przez szereg internetowych portali branżowych i informacyjnych, artykułu pt. „Polska otwiera rynek na biopaliwa drugiej generacji”, mając w szczególności na uwadze niezgodne ze stanem faktycznym tezy dotyczącego rzekomego działania Ministerstwa Gospodarki mającego na celu „wyeliminowanie z krajowego rynku wytwórczego biopaliw II generacji” oraz równie nieprzychylnego stanowiska w tym zakresie Posłów procedujących nad rządowym projektem ustawy o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w ramach prac sejmowej Komisji Gospodarki, w imieniu Koalicji Na Rzecz Biopaliw współtworzonej wspólnie przez Polskie Stowarzyszenie Producentów Oleju, Krajową Izbę Biopaliw, Krajowe Zrzeszenie Producentów Rzepaku i Roślin Białkowych, Krajową Radę Gorzelnictwa i Produkcji Biopaliw oraz Związek Gorzelni Polskich pragniemy odnieść się do niniejszej publikacji, co następuje.


Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, iż nowelizacja ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych ma na celu implementację do prawodawstwa krajowego przepisów Dyrektywy 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii odnawialnej w części dotyczącej odnawialnych paliw transportowych. Najważniejszymi elementami regulacji unijnej transponowanej obecnie na grunt przepisów polskich jest usankcjonowanie realizacji celu w postaci 10% energii odnawialnej w transporcie na 2020 rok, wdrożenie mechanizmu premiowania biopaliw wytwarzanych z surowców odpadowych poprzez ich podwójne naliczanie w ramach realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego, wprowadzenie obowiązku certyfikacji biopaliw pod kątem zrównoważonego rozwoju oraz rozszerzenie katalogu biokomponentów i biopaliw ciekłych dostosowując w tym zakresie polską ustawę do litery Dyrektywy. W odniesieniu do tego ostatniego, projekt nowelizacji ustawy przewiduje m.in. zdefiniowanie jako biokomponentu tzw. biowęglowodorów ciekłych, jak również wprowadzona zostanie sama ich definicja, zgodnie z którą są to ciekłe węglowodory lub ich mieszaniny wytworzone z biomasy w procesach przemian chemicznych i biochemicznych, w tym hydrorafinowane oleje oraz węglowodory syntetyczne wytwarzane metodą Fishera-Tropscha. Podejście takie jest zgodne z Dyrektywą 2009/28/WE, w której z kolei zdefiniowane zostało samo pojęcie biopaliw oznaczające ciekłe lub gazowe paliwa dla transportu, produkowane z biomasy.

Odnosząc się w tym kontekście do treści artykułu „Polska otwiera rynek na biopaliwa drugiej generacji” należy zwrócić uwagę, że HVO tj. uwodornione oleje roślinne mieszczą się wprost w rozszerzonym katalogu rodzajów biokomponentów i biopaliw ciekłych, a ich pominięcie w projekcie ustawy stanowiło by wręcz ograniczenie niezgodne z przepisami Dyrektywy 2009/28/WE, jako że przedmiotowa technologia wpisuje się wprost w definicję biopaliwa, a wartość energetyczna oraz emisyjność takiego produktu została literalnie określona w załącznikach do tej dyrektywy. Postawiona w artykule teza, zgodnie z którą produkty wytwarzane technologią uwodornienia olejów roślinnych są tożsame z produktami ich tzw. współuwodornienia nie jest zgodna z rzeczywistością, ponieważ ta ostatnia polega na uwadarnianiu olejów nie w dedykowanych instalacjach bez udziału innych surowców niż zdefiniowanych jako „biomasa”, lecz na dodawaniu oleju roślinnego do procesu rafinacji ropy naftowej w celu uwodornienia go w środowisku nieodnawialnego paliwa kopalnego. Jest to zatem technologia niezgodna z definicją biopaliwa w rozumieniu przepisów Dyrektywy 2009/28/WE i nie może w opinii Koalicji Na Rzecz Biopaliw traktowana być na równi z estrami metylowymi czy uwodornionymi olejami poprzez zaliczanie produktów współuwodornienia do realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego. Kwestia ta była już kilka lat temu przedmiotem szerokiej dyskusji w innych krajach członkowskich UE m.in. w Niemczech, również na forum parlamentarnym w trakcie procesu transponowania przepisów Dyrektywy 2009/28/WE, gdzie ostatecznie zdecydowano o nieuwzględnianiu produktów technologii współuwodornienia do realizacji obligatoryjnych celów dla energii odnawialnej w transporcie zarówno ze względu na powyższe, jak i inne kwestie, w tym ekonomiczne.
 

Co więcej, rozwiązanie polegające na nie uwzględnieniu technologii współuwodronienia w ramach realizacji celów wskaźnikowych dla biopaliw w Polsce w żaden sposób nie odnosi się do jakichkolwiek potencjalnych ograniczeń związanych z możliwością produkcji w kraju biokomponentów i biopaliw tzw. „drugiej generacji” tj. wytwarzanych z odpadów, pozostałości, niespożywczego materiału celulozowego oraz materiału lignocelulozowego, których wkład w ramach NCW uznaje się za dwukrotnie większy od wkładu innych biopaliw. Zgodnie bowiem z Dyrektywą 2009/28/WE nie ma miejsca jakiekolwiek rozróżnienie technologiczne na poszczególne „generacje” biopaliw, a jedynym w tym zakresie determinantem prawnym w Unii Europejskiej, a za nią w Polsce po wejściu w życie nowelizacji ustawy, jest baza surowcowa. W przypadku zatem procesu wytwórczego biodiesla, zarówno estrów metylowych kwasów tłuszczowych (FAME) jak i produktów uwodornienia, to, czy wkład takiego biokomponentu/biopaliwa ciekłego może być uznany za dwukrotnie większy w ramach realizacji NCW zależeć będzie jedynie od rodzaju wykorzystanych surowców. Dlatego też przedstawiona w artykule informacja, jakoby „w reżimie nowej ustawy biodiesel II generacji albo będzie importowany albo nie będzie go wcale” wprowadza w błąd czytelnika sugerując nieprawdziwie szkodliwe działania ze strony Ministerstwa Gospodarki, a za nim Posłów, skierowane przeciwko rozwojowi technologicznemu produkcji biopaliw w Polsce.
REKLAMA
REKLAMA

W tym miejscu podkreślić po raz kolejny należy, że projekt ustawy przewiduje wdrożenie mechanizmu podwójnego naliczania biopaliw „drugiej generacji” i nic nie stoi na przeszkodzie, aby tego rodzaju instalacje powstawały na terenie kraju i wytwarzały na potrzeby realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego. Utożsamianie zatem w artykule technologii uwodornienia olejów roślinnych z „drugą generacją” wprowadza czytelnika artykułu w błąd. Jak już bowiem wskazano wcześniej, jedynie surowce odpadowe predestynują wyprodukowane z nich biopaliwa do takiego miana, a co za tym idzie premiowania podwójnym naliczaniem. Wydaje się, że w artykule w sposób celowy pomija się kwestię ewentualnego podwójnego naliczania produktów współuwodornienia wskazując jednocześnie, że byłby to „biodiesel II generacji”. W świetle powyższych wyjaśnień takie zestawienie traktować należy jako niespójne i nieadekwatne do rzeczywistości.

Ponadto, w artykule „Polska otwiera rynek na biopaliwa drugiej generacji” podane zostało szereg nieprawdziwych, negatywnych informacji dotyczących estrów metylowych kwasów tłuszczowych stawiając ten rodzaj biodiesla w niezwykle niekorzystnym świetle. Jako Koalicja Na Rzecz Biopaliw wyrażamy opinię, że takie działania, w szczególności w dobie rozwijającej się dopiero szerszej świadomości społecznej na temat roli, jaką odgrywa stosowanie odnawialnych paliw transportowych ciekłych w Polsce, w sposób bezpośredni mogą wpływać na negatywne postrzeganie tego segmentu i ograniczone zainteresowanie dalszym jego rozwojem zarówno z perspektywy konsumentów jak i administracji publicznej, bez względu na konkretny ich rodzaj czy zakres stosowania.

Odnosząc się w sposób merytoryczny do zawartych w artykule stwierdzeń dotyczących stosowania estrów metylowych pragniemy podkreślić, że:

– nieprawdą jest jakoby powstająca przy produkcji estrów metylowych gliceryna stanowi odpad, „z którym nie bardzo wiadomo co zrobić”. Gliceryna nie jest bowiem kłopotliwym odpadem, ale wartościowym produktem wykorzystywanym szeroko w przemyśle farmaceutycznym, kosmetycznym, spożywczym, materiałów wybuchowych i innych zastosowań technicznych;
– nieprawdą jest, że estry metylowe „mają niską liczbę cetylową”. Autorowi artykułu zapewne chodziło nie o liczbę cetylową (???), a o liczbę cetanową, która akurat w przypadku FAME jest wyższa niż przewiduje norma dla oleju napędowego;
– nieprawdziwe jest również stwierdzenie, zgodnie z którym „Specjaliści oceniają, że aby każdy silnik działał bez problemów dodatek FAME nie może przekraczać ok. 7 proc.”. Jest bowiem szereg pojazdów, w których zastosowane silniki umożliwiają bezproblemowe wykorzystanie paliwa składającego się w 100% z estrów metylowych (tzw. B100).
 
Jednocześnie, pragniemy po raz kolejny podkreślić, że stawianie sektora biopaliw wśród głównych przyczyn wzrostu cen żywności jest niezwykle szkodliwym i mylącym uproszczeniem procesów ich kreowania. Europejskie biopaliwa nie konkurują z produkcją żywności, a przypisanie im roli decydującej w kwestii kształtowania się jej cen, co wskazano w artykule jako „poważny efekt uboczny” promowania biopaliw, należy z całą stanowczością uznać za nieporozumienie i być może celowe pominięcie realnych czynników takich jak spekulacja i notowania ropy naftowej.

Analizy Banku Światowego wprost potwierdzają, że to właśnie z cenami ropy ma miejsce silna, równoległa korelacja wzrostu cen żywności na świecie. Nie zapominać również należy, że ponad 1/3 zbóż wykorzystywanych w produkcji bioetanolu i ok. 60% nasion rzepaku przeznaczanych na produkcję estrów metylowych w Europie trafia ponownie do sektora spożywczego w postaci cennych pasz dla zwierząt gospodarskich pozytywnie wpływając nie tylko na bezpieczeństwo żywnościowe, ale i redukując naszą zależność od importu wysokobiałkowych komponentów paszowych, wśród których dominującą rolę odgrywa śruta soi genetycznie modyfikowanej. Biodiesel produkowany w Europie nie powoduje zmniejszenia dostępności oleju na cele żywnościowe, lecz determinuje rozwój uprawy rzepaku, a dominującym ilościowo produktem powstającym w procesie jego przerobu na cele biopaliwowe jest śruta stanowiąca wysokobiałkowy komponent paszowy.


Warszawa, 11 marca 2014

Koalicja na Rzecz Biopaliw